We zijn naar Kolkata gekomen met de bedoeling een drietal weken als vrijwilligers aan de slag te gaan. Dat doen we bij de Missionaries of Charity, de orde van moeder Teresa, en meer bepaald in Shishu (children) Bhavan (home), een groot tehuis waar vooral weeskinderen verblijven.
Op onze eerste dag werden we bij wijze van kennismaking gevraagd om een namiddag te helpen op de afdeling voor gehandicapte kinderen. We werden meteen aan het werk gezet : eten geven, doeken verversen, oefeningen doen, een beetje entertainen... Ieder kind heeft een eigen logboek met foto`s en naam en toenaam. Daarin staat in het Engels en geillustreerd met fotos beschreven welke handicap de kinderen hebben, wat ze kunnen en niet kunnen, hoe de kinderen eten moeten krijgen, welke oefeningen er dagelijks moeten gebeuren. De zaal is redelijk groot en klaar en vrolijk versierd, maar er leven wel een 30tal kinderen samen (eten, spelen, verzorgen, slapen in 1 ruimte) waarvan de ergste helemaal afhankelijk zijn en in stoeltjes zitten of op matjes liggen en de beste in een kleuterklas-achtig hoekje verblijven. In de paar uur dat wij er waren kregen de kinderen 2x eten, eerst fruitpap en dan een soort melkpap. Ik was verrast door de goede zorgen die de kinderen krijgen. Ik was niet gechoqueerd, ook niet overdreven ge-emotioneerd. We konden ons redelijk snel gewoon 2 van de vele helpers voelen. Die vele helpers zijn een 5-tal zogenaamde `massi`s` (Indische vrouwen die door de Missionaries of Charity te werk gesteld worden) en een 10tal vrijwilligers uit alle uithoeken van de wereld.
Anders was het toen we op terugweg even op de zogenaamde `Malnutrition section` langsgingen. Ook daar een 30tal kinderen, tussen 0 en 6 jaar, schat ik, maar dan in een kleine zaal met enkel bedjes, waarin de baby's per twee lagen. Vele van de baby's stonken zo hard dat het afkeerwekkend was om ze vast te houden. Intussen liepen de grotere kinderen ook rond ons en eisten (soms op heel opdringerige wijze) onze aandacht op - om te dansen, om hen op te pakken,... De ruimte was klein en donker. Buiten die eerste dag zijn we nog niet naar die afdeling teruggekeerd, dus ik weet niet of de kinderen ook een soort dagzaal hebben. Wel is het zo dat deze kinderen geen wezen zijn, maar tijdelijk opgevangen worden in shishu bhavan omwille van ondervoeding, langdurige ziekte of moeilijke thuissituaties (bijvoorbeeld overlijden van een van de ouders) en bij beterschap naar hun bioligische gezin terugkeren.
Op dag twee kregen we onze plek voor de rest van de 3 weken toegewezen, in een andere vleugel van het tehuis waar in totaal 102 kinderen tussen 2 en 7 jaar verblijven. Alle kinderen zijn per leeftijd opgedeeld in groepjes van 10 tot 20 kinderen. Florien en ik werken bij de oudste groep en dat 6 dagen op 7, van 8 tot 11 uur `s ochtends. Die eerste dag bij `onze` kindjes was compleet chaotisch. We kwamen in een klein, maar degelijk ingericht klasje gedropt (zie foto`s bij de vorige post) bij een 15tal kinderen die vooral heel veel lawaai aan het maken waren en samen met ons, een massi en een zuster zo nog een half uur moesten wachten tot de leerkracht (die van buitenaf komt) arriveerde. De `les` die we vervolgens bijwoonden, ontbrak het werkelijk aan elke kwaliteit die een les tot les maakt. De leerkracht ging op een stoel tussen de kinderen zitten en zong gewoon liedje na liedje, soms in Bengali, soms in een bedenkelijk Engels. De kinderen, die onderling trouwens veel verschillen van leeftijd (tussen 4 en 7 jaar ongeveer), waren niet bepaald onder de indruk, zoveel was duidelijk. Sommigen deden (al dan niet succesvolle) pogingen om mee te zingen, anderen leken geen flauw benul te hebben van wat er zich rondom hen afspeelde. Na deze twijfelachtige zangstonde was het tijd om de kleurboeken boven te halen. De kinderen kregen elk een aantal wasco`s (noemen we dat tegenwoordig nog zo?) en een kleurboek dat echter in de meeste gevallen al volgekrabbeld en in de beste gevallen volgekleurd was. Wat volgde was (opnieuw) complete chaos: kinderen die rondlopen, met de boeken beginnen gooien, krabbelen zoveel ze maar kunnen. Ik denk dat er al bij al niet meer dan drie kinderen werkelijk aan het kleuren waren. De chaos lokte ter onze verbazing geen enkele reactie uit: noch bij de leerkracht, noch bij de zuster, noch bij de massi (die intussen op een stoeltje in de hoek dromenland al had bereikt). Om 10 uur was het vervolgens tijd voor pauze (wij brengen die trouwens door in het geweldige gezelschap van een hele bende massi`s, op de grond, in een hok met golfplaten dak) en na die pauze bleek dat de kinderen voor de rest van de voormiddag (die maar tot 11u duurt, want dan vertrekken ze al voor de lunch) `free play` kregen.
Het hoeft niet te verbazen dat Florien en ik vanaf dag drie voor een `siege of the classroom` hebben geopteerd. We hebben de kasten in het klasje goed uitgepluisd (je moet weten dat er veel en relatief goed materiaal voor handen is!) en het plaatselijke copykot (en een kot it is!) opgezocht met een hele stapel zelfgemaakte oefeningen, tekeningen en knutselwerkjes. We beginnen elke les met enkele liedjes; dan krijgen de kinderen, die we in 3 groepjes per niveau ingedeeld hebben, elk enkele oefeningen: afhankelijk van hun kunnen zijn dat schrijfoefeningen (sommige kunnen al enkele woorden in kleine letters tussen de lijntjes schrijven), kleuroefeningen, oefingen waarbij ze vormen en letters op stippellijntjes moeten overschrijven enz. Na de pauze spelen we spelletjes (meer dan handjeklap in een cirkel is voorlopig nog niet gelukt) of wordt er geknutseld. Het spreekt voor zich dat zo`n voormiddag niet altijd even rustig en al helemaal niet altijd volgens plan verloopt, maar met twee weken achter de rug zijn we al heel tevreden met het beetje aandacht waarmee de kinderen de meeste van onze lesjes volgen. Hoe de teacher in charge dit allemaal opneemt? Die laat zich de activiteiten van haar twee vrijwilligers wel gevallen. Het grootste deel van de voormiddag brengt ze zittend en toekijkend door. Op ons verzoek vertaalt ze opdrachtjes voor de kinderen en als we echt aandringen en ze echt niet anders kan, zal ze occasioneel zelfs eens een leerling begeleiden bij het schrijven of kleuren. De zuster die er meestal bij is, vindt het duidelijk leuk om mee te helpen, de massi (dagelijks wel iemand anders) staat vooral in voor tucht a l`indienne: hier en daar eens een stok op de tafel of een mep om de oren als de kinderen het te bont maken.
Hieronder nog enkele beelden van het feest ter herdenking van de verjaardag van moeder Teresa, waarop de oudste van onze kindjes een dansje mochten opvoeren. Het feestje ging door in het Mother House, op de plek waar moeder Teresa begraven ligt. Op het einde van het filmpje zie je de met bloemen en `happy birthday` versierde graftombe.
No comments:
Post a Comment