Dat wil zeggen dat we Varanasi bereikt hebben, de stad waar koeien een leven als god in Frankrijk leiden. Onze reis begon zaterdagavond toen we begeleid door een apocalyptische stortbui Kolkata verlieten met de nachttrein. Bij die nachttrein hadden we ons de dagen vooraf al de meest verschrikkelijke scenario`s voorgesteld, maar die hebben zich moederteresazijdank niet afgespeeld. We reisden in second sleeper class, wat wil zeggen: geen wagon vol vee en bagage, maar ook niet bepaald een privee-coupee (geen accenten op Indische toetsenborden)... In 1 wagon passen ongeveer 80 banken, schat ik, die in drie verdiepingen boven elkaar geinstalleerd zijn. Op onze`upper berths` lagen we high en dry en ook wel een (klein) beetje gevrijwaard van de Indische blikken vol ongeloof.
We hebben intussen Bodhgaya achter de kiezen, de meest heilige plaats voor boeddhisten, want de plek waar Boeddha al mediterend onder een boom verlichting bereikte. Het kleine dorpje is bezaaid met boeddhistische tempels, vaak gefinancierd door overheden van andere Aziatische landen en in het pelgrimsseizoen (van november tot februari) overspoeld door bezoekers van over het hele continent. Wij hebben de tempels helemaal in moessonstijl bezocht: regen, regen, regen en dan moet je weten dat het allemaal op blote voeten gaat eens je de trappen van het heiligdom betreedt. Slippery when wet, maar voorlopig nog geen accidenten.
Over slippery when wet gesproken... We zijn momenteel in Varanasi, de stad met de talloze ghats: de trappen aan de Ganges waar dagelijks honderden hindu`s hun zuiverende baden nemen, waar ook koeien een verfrissende duik nemen, waar mensen hun kleren wassen en hun doden cremeren en waar toeristen van `s ochtends vroeg tot `s avonds laat in bootjes de oever afvaren. Het is een bevreemdende stad, want er zijn zo veel beelden die helemaal haaks staan op hoe onze eigen wereld eruit ziet. Tegelijk is het een rustgevende stad, waar je urenlang langs het water kan wandelen of varen en waar je in het doolhof van kleine steegjes, sommige vol kleur en leven, andere verlaten en stil (maar allen bewoond door minstens 1 koe), kan verdwalen.
Nog van dat!
Maar Astrid, dit is zo tof! Ware het niet dat je al lang weer thuis bent, ik werd meteen een volger.
ReplyDeleteIk wou eigenlijk net het filmpje met de olifant die de sandaal los maakt aan Koen laten zien en zo kwam ik hier terecht. Het post-verhaal is hilarisch.
ReplyDelete